Naar huis!? Ik blijf nog een beetje!

Langzaam verdwijnen steeds meer spullen uit mijn kamer. De kast wordt leger, in de stoel kan ik weer zitten en de hoop kleren op het koffer van Monja verdwijnen langzaam weer in datzelfde koffer. Het is haar laatste avond in Dresden. Na 3 lange maanden mocht ik haar op 1 Juli eindelijk weer zien. 10 lange dagen lagen voor ons, en zie nu: Het is zaterdagavond, morgenmiddag vertrekken we naar het vliegveld en laat ik haar weer gaan. Dit keer echter maar voor een week.

Monja is niet de enige die vertrekt. Beetje bij beetje verlaten steeds meer studenten de stad. De rook van alle feestjes trekt langzaam op, slechts een paar volgen er nog. De toetsperiode is aangebroken. Voor mij is deze echter niet meer dan een normale week. Ik mag trots vertellen dat ik mijn credits al binnen heb.

Slechts een weekje ben ik nog hier. Over een week laat ik deze stad achter. Dan zeg ik vaarwel tegen de gebouwen en de straten. Dan zeg ik gedag tegen alle mooie momenten en neem ik alleen de herinnering mee. Nog een week en ik zeg gedag tegen mijn vrienden. Stuk voor stuk geweldige personen met allen een eigen verhaal. Personen vanover de hele wereld, van dichtbij en van ver weg.

Langzaam besef ik me, hoeveel ik dit alles ga missen. Hoe groot het deel van mij geworden is dat zich hier thuis voelt. Ik wil er nog niet aan denken dat ik straks weg ben.

Maar ergens, diep in mij, zit een tevreden gevoel. Tevreden over de kansen die ik hier gekregen heb. Tevreden over de nieuwe kijk op de wereld. Tevreden dat ik deze ervaring mee mag nemen naar 'mijn' Beek.